Bezoek aan Bronbeek
Leestijd plm 2.5 min

Samen met twee lieve vrienden die ik tijdens mijn rondreis op de Molukken heb leren kennen, bracht ik een bezoek aan Museum Bronbeek in Arnhem.
Na een lange sluitingsperiode is Bronbeek is weer geopend voor bezoekers. Het schitterende historische pand herbergt niet alleen een museum maar ook een tehuis voor veteranen van alle onderdelen van de Nederlandse krijgsmacht, zo staat vermeld op de plattegrond van het museum. De volledige naam is: Koninklijk Tehuis voor Oud-Militairen en Museum Bronbeek. Volgens de flyer vertelt de tentoonstelling 'het verhaal van de opkomst en val van een kolonie'. Een indringend verhaal.
Het museum is gemoderniseerd, prachtig ingericht met aangrijpend geluid- en beeldmateriaal, dat een mooie aanvulling is op de meer statische opstellingen van de items in de vitrinekasten. In de diverse zalen is het vrij donker, wat een intieme sfeer geeft. Ik vind dat erg prettig, de tentoonstellingskasten komen zo heel mooi naar voren, maar niet opdringerig. Ook de geprojecteerde foto’s die hele wanden beslaan zijn indrukwekkend, maar ook deze dringen zich niet storend op de voorgrond. Wie alles wat het museum te bieden heeft goed in zich op wil nemen heeft niet genoeg aan één middag.
Voor een boekenliefhebber als ik heeft Bronbeek nog veel meer te bieden dan alleen de tentoonstelling. Direct bij binnenkomst wordt mijn aandacht al getrokken door Café Batavia en de museumwinkel waar rond de koffietafels de boekenkasten staan opgesteld. Mooi gepresenteerde nieuwe boeken, recente titels maar ook oudere en een grote boekenkast met tweedehandsboeken. Ik heb me ingehouden, want als ik daar induik zijn mijn twee vrienden me voor de rest van de middag kwijt en dan kom ik niet eens aan het museum toe. Ik heb in die tweedehandsboekenkast nog wel even gauw een boek gevonden van Yusuf B. Mangunwijaja, een hedendaagse Indonesische schrijver waarvan ik thuis ook al een paar boeken op de plank heb staan. Dat boek heb ik gekocht. Uiteraard.
Een andere reden waarom ik al bijna niet weg kwam bij die koffietafels was dat ik na uitdeling van mijn visitekaartje al gauw aan de praat raakte en me weer eens verbaasde over de prachtige verhalen die mensen te vertellen hebben. Ik hoop echt dat die vertellers over hun drempel heen stappen en hun verhaal willen plaatsen op mijn website.
Maar misschien wel de grootste verrassing van die dag was de bibliotheek. Duizenden boeken over Indië/Indonesië. Om te smullen gewoon! De boeken worden niet uitgeleend, maar je mag er de hele dag gaan zitten om alles op je gemak te bekijken. Dat ga ik ook zeker een keer doen en wel meer dan één keer ook, weet ik nu al.